ben kimim?
Aslında bu soru gündelik bir soru olması gerekirken, o kadar uzak kaldığımız ve aklımıza dahi gelmeyen bir soru oldu ki, bu soruyu duyduğumuzda yaptığımız tüm pişmanlıklar, kendimizde beğenmediğimiz fiziksel ve kişisel özellikler aklımıza gelip hatta bazen ben kimim ki sorusuyla yapacağımız işten bile vazgeçiyoruz. ben, her sabah uyandığımda bu soruyu sorup kendime kim olduğumu hatırlatmaktan çekinmiyorum. ki bence bu en cesur hareketim. özgüvenimi bitirmek değil, tam tersine özgüvenimin yerine gelmesini sağlıyor. pişmanlıklarımı tabi ki hatırlıyorum fakat onlardan aldığım dersler aklıma geldiği zamanki aldığım zevki hiçbir şeye değişmem. ben, yaşıyorum. kendim için değil sadece çevremdekilere aynı zamanda dünyaya yararlı bir insan olmak için yaşıyorum. ama her zaman ilk tercihim kendim ve böyle de kalacak. ben her sabah kalktığımda en ufak bir işim bile olsa onu yapmak için mutlu ve heyecanlı uyanan bir insanım. küçük şeylerle yetinmeyi bildiğim için kendimle gurur duyuyorum. bana gelen bir günaydın mesajı bile beni gülümsetirken keşke dünya ayaklarımın altında olsa diyenlere hiçbir zaman anlam veremedim, veremeyeceğim. insanı insan yapan şeyin duygular olduğunu fark ettiğimde bu zihniyete büründüm bir bakıma. öncesinde ağlamaktan çekinen, oturduğum zaman göbeğimde oluşan kıvrıklardan rahatısız olup sürekli karnını kapatan, aşık olduğum zaman dahi kendimde olmayan inancımdan bunu kendime bile dile getirmekten çekinen, sinirimi karşımdaki üzülmesin aman diye saklayan, yüzümdeki sivilce lekelerini kapatmadan evden okula gitmeyen, duygularımı ya kontrol edemezsem diye çok konuşmayan bir insandan şuan size tüm özgüvensizliklerimi paylaşacak bir insana döndüm. lakin bu anlattığım kadar kolay olmadı ve bu sanırım çok açık. hiç kimse bir sabah uyanıp tamam, ben bugün özgüvenli olacağım diye kalkmaz. bunu kabullenmem zaman aldı. fakat ben her geçen zamandan zevk aldım. asıl önemli olan, kendimdeki güzel yerleri fark etmemden ziyade (tabiki bunun etkisi olmadığını söyleyemem) kendimde fiziksel ve kişisel özelliklerimi kabullenmem ile başladı. ve ben kabullendikçe fark ettim ki, karşımdaki insanlar da bunu kabulleniyor. hep denen gibi ilk kendimi sevdim, daha sonra başkalarını ve onlar beni. insanoğlu öyle bir varlık ki sizin anlatmanıza göre karşı tarafın bilinçaltına işler. verdiğiniz tepkiler, anlatma biçiminiz, mimikleriniz her zaman en doğalıyla olduğu takdirde sizin önceliğiniz olur. şimdi size soruyorum: peki ya sen kimsin?
Yorumlar
söylenmemiş sözler , sevilmemiş yürekler , dokunulmamış tenler , itiraf edilmemiş sırlar , göğe bakan ay suya bakan güneş tas tamam hiçlik diyarında kaybolan bir suretim .
Ezelden ebede var olan bir hiçim...
Ben kimim sorusuna tek cevabım olur her zaman.