Yaşlanan Dünya
Zaman ne garip şey;
Eski fotoğraflara bakıyorum,
Çocukluğuma...
Sanki fotoğrafa elimi atsam dokunacağım o çocuğa.
Keşke istediğim zaman çıkarıp koyabilsem yanıma.
Olur ya hayatta; çaresiz, kimsesiz hissedersin.
İşte o an çocuk olabilsem.
Daha dün çocuktum sanki.
Hala çocuğum aslında.
Yıllar gençliğimi alıp yaşıma yaş katarken kaldım ben orada.
Sanki bir çocuğa yetişkin kostümü giydirilmiş gibi,
Başladım rolümü oynamaya.
Hayallerim vardı çocukken.
Düşledikçe beni gülümseten.
Şimdi hayaller kuramıyorum gerçekleri düşünmekten.
Kendi filmimi çekerdim hayallerimde.
Herkes benim istediğim gibi oynardı rolünü.
Başrol de bendim, yönetmen de.
Hatta senarist de..
Planlar, hedefler, beklentiler, gerçekler!
İzin verin döneyim çocukluğuma.
Artık çocuk da olunmazki bu dünyada.
Artık çocuklar da acı yaşıyor, hayalleri yıkılıyor.
Yaşlanan, çocukluğu biten ben değilim galiba.
Bir daha asla çocuk olamayacak olan bu 'dünya'
